درهای گشوده

هفته گذشته در یک مهمانی انگلیسی زبان شرکت کردم. نه رسمی و نه دانشگاهی و نه جدی. انجمن را از طریق استادم پیدا کردم. لابد فکر کرده بود خوب است به عنوان یک زن مستقل در این گروه باشم. خودش هم عضو است. من یکی دو ماهی میشد که فرم عضویت را روی میزم رها کرده بودم. حتی یکبار کف لیوان خیس را رویش گذاشتم و بعدها دیدم رد رطوبت یک دایره خشک چروک، شده است. لک نبود. رنگی هم نبود اما ارسالش به آن شکل هم خیلی نکبت بود. قوانین سفت و سخت خانه ماندن که شل‌تر شد برگشتم پشت میز و در آستانه آن دلتنگی و تنهایی نگاهی به فرم انداختم و فکر کردم چرا که نه. وبسایت را از روی فرم خشک چروک برداشتم و از صفحه‌شان یک فرم جدید پرینت گرفتم. با دقت پرش کردم چون سوالات با دقت و جزئیات نوشته شده بودند. حق عضویت سالانه را نپرداختم چون نوشته شده بود عضویت نهایی منوط به مصاحبه حضوری‌ست و من هم تیک آن مربع کناری را زده بودم که حضوری و نقد پرداخت کنم. دو هفته از مصاحبه‌ام گذشته است. در این چهارده روز یک مهمانی رفته‌ام و به یکی از جلسات دورهمی در حیاط کافه‌ کنار رود بهشان پیوستم و در حالیکه با ناخنم روی رد خنک لیوان آب لیمو می‌کشیدم خودم را معرفی کردم. گرمای جالبی زیر پوستم لغزید. بی‌انصافی‌ست اگر بگویم این شهر مهربان آرام تا به حال به غیر از این حالت را نشانم داده است اما سابقه آرامش و محافظه‌کاری بیش از حدشان به من سیگنال فرستاده بود که زمان زیادی برای حل شدن درشان نیاز است. اما اینطور نبود. خوشبختانه اینطور نبود. علاوه بر افرادی از همین شهر و کشور با چندین نفر از لندن، هامبورگ، شفیلد، نیویورک و روسیه هم‌صحبت شدم. برخی متأهل و بعضی مجرد. دسته‌ای خانه‌دار یا پزشک، معلم، استاد دانشگاه، مددکار اجتماعی یا فروشنده ادوات فیزیوتراپی. بعضی مادر و حتی مادربزرگ. بهتر است بگویم بخش جالب‌ترش همین سن است. آدم‌های معتبر به سن و سال و تجربه. سن یک چیزی به همراه دارد که بهترین تعبیرش همان پختگی‌ست و اثر مستقیمی دارد این پختگی که همانا آرامش است. یک طور طمأنینه خوبی در برداشتن فنجان دارند که گویی به آدم بگویند خبری نیست آرام بگیر. بنشین و یک نفس عمیق. به اطرافت آهسته‌تر نگاه کن و ببین زندگی چقدر لیز و لغزنده است. با دویدن نمی‌توانی بگیری‌اش فقط خودت را انداخته‌ای در یک تور درهم‌تنیده. در همین اثنا بود که مارگارت که من توی ذهنم موشرابی صدایش می‌کنم توی چشم‌هایم خیره شد. از آن خیرگی‌هایی که مکالمه را از سطح به عمق می‌برد و تو احساس می‌کنی کوچک‌ترین حرکت هم در این لحظه خیلی مهیب است و از همین روست که آرام‌تر پلک می‌زنی. خیره شد و گفت جوانی. جوانی ارزشمندترین دارایی آدمی‌ست. تا وقتی جوانی حواس نداری. روی داشته‌ات متمرکز نیستی و در پی یافتن کرم مناسبی برای چروک دور چشم و رد لبخند و چین پیشانی‌ات هستی. که بد هم نیست. مراقبت از خودت سرمایه‌گذاری‌ست اما مایلم بهت بگویم جوانی به ذات زیبایی عالم را برایت آورده است. سعی کن تا عمق از آن لذت ببری. زندگی را می‌گویم. دقیقا همین را گفت. با دستش از حالت افقی روبروی قفسه سینه به سمت شکمش حرکت کرد تا عمق را نشان بدهد و بعد دستش را چرخاند به سمت من که بگوید منظورش از این دیسی که به کار برده نعمت زندگی‌ست. نعمت جوانی‌ست. اضافه کرد گو اینکه خط و خطوط کنار چشم و لب و گردن هم خیلی بد نیست. مسیری را نشان می‌دهد که طی کرده‌ایم و این خودش زیبایی عمر است. لحظه غریبی بود. من از تنهایی و خستگی پناه برده بودم به میز مستطیلی بزرگ زیر درخت کافه‌ای کنار رود تا عصر دلپذیری با زنانی داشته باشم گه از قضا آن‌ها هم علاقه دارند کنار جوانانی بنشیند که به نظرشان سرزنده‌اند و به دنیای پرانرژی بی‌انتهایی وصلند، گو اینکه، شما که غریبه نیستید، غمگینند. به موشرابی لبخند زدم. به من چشمک زد. در انتهای ملاقاتمان وقتی با آزا خداحافظی کردم موشرابی دوباره سمت من بود. بازویم را به نشانه خداحافظی فشرد. لحظه گرمی بود. کاش بداند حالا آن شب چقدر نرم‌ و ملایم‌تر از آن چیزی شده بود که صبحش به نظرم می‌رسید.

+ پس‌زمینه

در من ترانه‌ای نبود، تو خواندی!

 

1. هوا گرم شده است. و تقریبا فرساینده. البته حتما عادت آب و هوایی باشد وگرنه که این سی درجه در مقابل دمای تهران و آن حجم لباس و آلودگی هوا و راکد بودنش شوخی است. اما خب به وضوح گرم‌تر شده است. و رودخانه شهر هم هوا را به سمت شرجی می‌برد. همچنان همین هوا بهتر از بارانی و گرفته و ابری است. تصوری از باران در تیر و مرداد نداشتم. اینجا فصل بارندگی، ‌تابستان است!
2. روزهای بسیاری از شدت نگرانی آرامش ندارم. سعی می‌کنم بیشتر داستان بخوانم. داستان‌های کودک ترجمه کنم. متوجه شده‌ام در این شرایط بهترین رویکرد برای پس زدن اضطراب مشغول شدن به کاری‌ست که در آن خوب هستم. این توانایی در به پایان رساندن یک کار باعث می‌شود برای آن مسائلی که جدید هستند و هنوز تسلطی بر آن‌ها ندارم قوت و اعتمادبنفس ذخیره کنم. دخترک برایم نوشته است پیش رویت نور است، کافی‌ست ادامه دهی. امیدوارم. امید دارم در واقع. از همین روست که نشسته‌ام به ترجمه کتاب خیلی کوچک داستانی کودک. خیلی کودک. همین که در دنیایی غوطه‌ورم می‌کند تا برای ساعتی هم که شده است از آن بلاهتم در مواجه با سختی امور جدی بکاهد که البته نعمت بزرگی‌ست. در همین راستا شب تولد سعید رفتیم بولینگ. بازی بود اما من واقعا به بردن احتیاج داشتم. مسخره‌بازی درآوردیم اما من در درونم تمرکز کرده بودم که بتوانم به زمین‌های کناری دقت کنم. سعی می‌کردم الگوی افراد کناری که به نظرم رسید مهارت دارند را زیر نظر بگیرم. من تا به حال توپش را هم از نزدیک ندیده بودم. نمی‌دانستم کفش مخصوص دارد حتی. تمام مدت کنار خنده دوستانمان منِ درونم دستانش را محکم مشت کرده بود و به زمین کناری خیره شده بود. در ناخودآگاهم به دستاوردی هرچند کوچک احتیاج داشتم. من به ضربه زدن همزمان به ده تا بطری در انتهای مسیر احتیاج داشتم تا بتوانم کریستال پلاستیسیتی را شبیه‌سازی کنم. مسخره است اما این فتوحات کوچک آن چیزی را فراهم کرده‌اند که من برای سروکله زدن با تمام مفاهیم جدیدی که پشت دو تا مانیتور مشکی‌ام از ساعت هشت صبح تا پنج بعد از ظهر با آن‌ها مواجه هستم احتیاج دارم. حالا پرتاب درست و مستقیم توپ بدمینتون نه فقط یک بازی که راستی‌آزمایی توانایی من شده است. شش دور دویدن ممتد دور زمین فوتبال برایم نه سلامتی که نشانه «پس می‌توانم» شده است. با سعید طوری جدی و نفس‌گیر ورق بازی می‌کنم که هدفی بالاتر و متعالی‌تر از آن ندارم. این فرمان تا اینجا کارگر افتاده است.
3. سعید تلاش بسیار و مبرمی بر بهبود زبان آلمانی‌ام دارد. به طرز چشمگیری این پروژه را نادیده گرفته‌ام و برایش توضیح داده‌ام در این فاز از زندگی توانایی و تحمل مدیریت موضوع جدید را ندارم. همان انگلیسی فعلا برای من بس است. که البته بس هم نیست. در موارد بسیاری اشراف خیلی مناسبی بر موقعیت دارم اما در مراحل پیشین تصور و در مراحل اجرایی مقابله با آن تقریبا تنش خیلی بالایی برایم دارد و اغلب یک صدایی توی مغزم مثل آن بازیگر هندی سریال بیگ‌بنگ تکرار می‌کند که «آخ اگه به زبون خودم می‌تونستم بگم همه‌تون کم می‌آوردین»! ارتباط به زبان سوم حقیقتا چالش بزرگی‌ست. با تمام  رسایی و شیوایی همچنان معتقدم نصف اون چیزیکه می‌خواستم بهتون بگم رو نتونستم برسونم!
4. تلگرام را آرشیو کرده‌ام. توان و اعصاب مسخره شدن را ندارم. غمگین و آزرده‌خاطرم و فکر می‌کنم همه ما باید کمی نفس بگیریم.
5. برای یک برنامه پنج‌روزه که بین دانشگاه‌های فنی اتریش تعریف شده است درخواست داده‌ام. دوره مخصوص دانشجویان دکتراست و پنج روز در لئوبن خواهد بود. در قلبم دوست دارم پذیرفته شوم. تصور بودن در یک سفر آکادمیک که در عین حال مستقل است و تمام آنچه که نیاز داشته باشم دانشگاه تامین خواهد کرد و عصرها در آن شهر آرام کوچک وقت آزاد داشته باشم و شب‌ مراسم شام رسمی را در سالن هتل کنار افراد مهمی باشم را دوست دارم. وصل شدن به شبکه‌ای که در ذهنم هست را دوست دارم. تا انتهای این ماه فرصت ارسال مدارک داشتیم. یکی‌شان هم نامه حداکثر یک صفحه‌ای در تعریف انگیزه از شرکت در این برنامه. خصلت محافظه‌کاری و اشتیاقم در هم ادغام شد و یک نامه یک صفحه‌ای اما با فونت ریز و فاصله خطوط کم با جزئیات نوشتم که اگر آدم نرمال بخواهد بنویسد خودش دو صفحه است. برای استادم فرستادم تا یک فیدبکی بهم بدهد. از خواندنش خوشش آمده بود. آمد اتاقم که اگر وقت دارم برویم اتاقش تا با جزئیات بیشتر صحبت کنیم. پشت مانیتورش که نشسته بودیم از نامه تعریف کرد. توصیه کرد اضافه کنم که حمایت صددرصدی‌اش را به عنوان استاد راهنما دارم، شاید که موثرتر بیفتد. از تعریفش تشکر کردم. گفتم به نظرم می‌رسد در نوشتن خوبم در صحبت کردن افتضاح. نه دقیقا همین لغت اما تقریبا نزدیک به همین مفهوم. یک فضایی هم برای حفظ آبرو گذاشتم. مکث کرد، عینکش را برداشت و از سمت مانیتور چرخید به این سمت. به فاصله دو ابرویش چینی داد و گفت دتس نات ترو! و لبخند زد. من از تعریفش تشکر کردم اما دوست داشتم برایش شرح بدهم سخن گفتن در ذاتش برایم دشوار است. من شکست نفسی نکردم سیسیلیای عزیز. نه به انگلیسی که به فارسی و عربی هم به همین منوال. آرزوی من است فقط شنونده باشم و راه ارتباطی‌ام تنها خط و کلمه و نامه و قلم و کاغذ باشد. و خب از بد روزگار، دنیا بر مدار سلیقه من نمی‌چرخد که. شاید یک روزی. اما این لحظه نه. بعدترش ادامه داد که نامه‌ام دقیقا همان چیزی‌ست که از من انتظار می‌رود. آدمی با قدرت و مطمئن. گفت نامه روز اولم را هم هرگز فراموش نمی‌کند چون بعد از خواندنش به خودش گفته است این کسی‌ست که می‌خواهد دکترا بخواند و باید بیاید. من لبخند زدم، گوش‌هام خیلی گرم شده بود و توی قلبم گرچه که حقیقتش آن نامه و جزئیاتش در خاطرم نبود، اما تمام روزهای بعدتر در زندگی‌ام، این لحظه ساعت هشت و چهل دقیقه صبح که تو این حس را در من زنده کردی که به قدر کافی خوب هستم یا حداقل در این لحظه کافی هستم و با چند جمله ساده دنیا را به جای قشنگ‌تری تبدیل کردی فراموش نخواهم کرد. در من... در من ترانه‌ای نبود، تو خواندی. در من آینه‌ای نبود، تو دیدی. جادوی کلمات کار خودش را کرد. حقیقتش این است که مشتاق و مصمم شرکت در این برنامه پنج روزه بودم. اما به نظرم می‌رسد آنچه که لازم بود پشت میز سیاه‌رنگ اتاق بغلی گرفتم.

دلم از تو چون برنجد که به وهم در نگنجد/ که جواب تلخ گویی تو بدین شکردهانی

مدتی‌ست در جستجوی معنای دوستی هستم. دوست‌یابی یا مسائل مرتبطش نه. خود مفهوم دوستی. به نظرم می‌رسد تمام عمر مانند مکس در انیمیشن مری و مکس* بوده‌ام. در نگاه اول ممکن است درست به نظر نرسد اما واقعا من درک درستی از دوستی ندارم. از رابطه. از درک خوشحال و غم و رنجش. به عبارتی مرزها برایم به درستی تعریف نشده‌اند. همه چیز تجربی رفته است جلو و اگر خوب بود که المنتة لله که خوب بوده است و رفته‌ایم جلو. اگر هم زمانی رابطه لنگیده است از آنجا که خداوندگار ترک موقعیت هستم خزیده‌ام توی خودم و فکر کرده‌ام لابد نباید شکل می‌گرفت. مدتی‌ست اما، به خصوص در زندگی اینجا، به مفاهیم عمیق‌تر فکر می‌کنم. چون وقت بیشتری هست و سعی دارم این وقت بیشتر از من آدم بهتری بسازد. همین تنهایی و دوری باعث شده است دوباره همه‌چیز را شخم بزنم. قطع و یقین و هرگز و صددرصد را از توی ذهنم بریزم بیرون و برای هر موضوعی هر چقدر کوچک و بی‌اهمیت یا بزرگ و مهیب پنج درصد هم که شده محض رضای خدا و سلامت عقلم جای شک بگذارم. اینکه شاید، احتمالا، چه بسا، زاویه نگاه دیگری هم بوده است. دستم اما کوتاه است و همین امر باعث شده است خیلی آهسته و کورمال کورمال جلو بروم و همه چیز را تا سر حد امکان قابل لمس کنم. روی همه چیز دست بکشم. عطرها را ببلعم. فیلم‌ها را چند بار تماشا کنم. کلمات را بخوانم و حتی بنویسمشان و تکرارشان کنم. هر احساس یا پدیده‌ای را بکشم، تا کنم، بپیچانم، مچاله‌شان کنم بلکه آن رنگ قضاوت اولیه ازشان شره کند و بهتر ببینم. یکی از چقرترین‌هایشان همین دوستی‌ست. رابطه است. مرزی هست. آیا اصلا مرزی وجود دارد؟ چرا باید داشته باشد؟ من همیشه آن آدمی هستم که صبر می‌کنم پروتکلی نوشته شود تا از آن تبعیت کنم؟ آیا خود ذات وجود پروتکلی نشانه خدشه در تعریف دوستی نیست؟ آیا من درست فکر می‌کنم؟ شب قبل داشتم لوبیاها را از غلاف‌شان می‌کشیدم که سعید آرام از پشت سر دست روی شانه‌ام گذاشت و خواند «چو آهوی منی ای جان ز شیر نر چه غم داری؟» من کمی سرم را خم کردم به سمت راست و برایش ناهید خواندم اما در قلبم فکر کردم حقیقتا دوست همین نباید باشد؟ نباید مدام برای دوست خواند چو فلان چه غم داری؟ و فلان اشاره به حضور من کنارش داشته باشد؟ اگر نخواهم دوستی را اینطور در کیسه امور تجربی بگذارم چه. آن پنج درصد شک رخنه نکند چه؟ اگر اشتباه از سمت من باشد؟ من آنی باشم که زیادی رنجیده؟ حد رنج کدام است؟ حد تمسخر کجاست؟ خدای من چقدر این موضوع رنجم داده است. نوشتنش هم سنگین است و فکر می‌کنم در عمق قلبم مایلم اینطور فکر کنم که اگر واقعا آن طور دوستی را می‌خواهم تعریف کنم پس این نالیدن و رنجش برای چیست؟ شاید تو داری در دوستی اما و چنین و چنان تعریف می‌کنی. آیا اما این دوستی شایسته یک معذرت‌خواهی ساده نیست؟ اگر نیست... قلبم مچاله می‌شود از تصورش. حقیقت این است که آزرده‌خاطرم و سببش دوستی‌ِ گرانبهایی‌ست که قلبا از خدشه‌داری‌اش غمگین می‌شوم و فکر می‌کنم آنچه که موجب رنج است نه دلیل به وجود آمدن آن - که با ارزش و میزان دوستی قابل چشم‌پوشی‌ست - که احساس عدم برخورداری از یک کلام ساده عذرخواهی‌ست، که با ارزش و میزان و جایگاه همان دوستی قابل چشم‌پوشی‌ نیست. آزرده‌خاطری از آدم‌های بسیار عزیز تجربه تلخی‌ست که خدا کند درگیرش نشوید. علم به این حقیقت که تمام آن آدم‌های عزیز از این رنجش باخبرند ولی اهمیتی نمی‌دهند؛ به مراتب تلخ‌تر. به نظرم می‌رسد رنجش یکی از نشانه‌های زنده بودن یک رابطه باشد، در واقعا با نوشتنش دارم فکر می‌کنم باید اینطور باشد، عدم دلجویی اما همان سمی‌ست که آدمی را می‌کشد آن کنج بلکه آن اندوه را بتواند بزداید و خاطرات را تماشا کند. فکر می‌کنم با عربی راحت‌تر می‌توانم وصفش کنم. انکسر القلبی. از ریشه کسر می‌آید. تنها شکستگی ندارد. یک چیزی در این شکستگی‌ها کسر می‌شود. کم می‌شود و آدمی جان بکند هم آن کم‌شدگی اثرش از بین نمی‌رود. من اما در تکاپوی جلوی این کسری را گرفتنم. چون این رابطه بزرگ است. خرد و بی‌اهمیت نیست و موضوعات ژرف نبایستی به سادگی نادیده گرفته شوند.

حالا که اینجا نوشتم به خاطرم آمد یک‌جایی توی هنر زبان مشترک بین تمام انسان‌هاست اشاره جالبی داشت که شاید آوردنش اینجا خالی اط لطف نباشد. آمده بود «ما زمانی می‌توانیم در روابط خود انسانی رفتار کنیم که هنر "رنج دیدن" داشته باشیم. هیچ انسانی بدون رنج نیست و هر کس در حال پیکار و نبرد در آوردگاه زندگی خویش است. کافی است تمرین کنیم و بدانیم که انسان‌ها دائما در حال تلاش برای کاهش رنج خود هستند و ما نباید به رنج آنها بیفزاییم.» فکر می‌کنم این راه‌حل مناسبی برای اندیشیدن به این دغدغه باشد.

تمام این‌ها به کنار، نوشتن حقیقتا چاره است.

گرفتم از غم دل راه بوستان گیرم

دیدم هرچقدر تلاش کنم نمی‌توانم بی خاموش کردن لپ‌تاپ و باز کردن تمام سیم‌های در هم تنیده و آزاد کردن سیم سیار، گره‌ها را باز کنم. این خانه در هر فضای چهار دیواره در حداقل در سه دیوار پریز دارد اما نمی‌دانم وقتی سه پریز از پنج پریز سیم سیار را اشغال می‌کردم به چه فکر کرده‌ام که متوجه شدم حتما اصلا فکری نکرده‌ام. برخلاف میل باطنی‌ام لپ‌تاپ را خاموش کردم، شارژرها را درآوردم و نشستم روی زمین به باز کردن گره‌ها. بعد فکرم رفت سمت اینکه مشابه همین حالت را آن روزهایی که آنطور مصرانه در پی ساختن دوستی بودم تجربه کردم. یا در بهترین حالت دارم تجربه می‌کنم. داشتم سر هر نخی را می‌گرفتم تا بتوانم در این دیری و دوری یک نهال دوستی بکارم و درختش کنم. نه هر درختی. درخت تنومندی که زیرسایه‌ سطبرش پای و چای داشته باشیم و نسیم ملایمی بوزد. تنها بودم، هنوز هم هستم البته، منکرش نیستم. تنهایی همچنان بزرگترین معضل مهاجرتم شده است. باقی را نمی‌دانم برای من اما پررنگ‌ترین نقطه مهاجرت انزوا بود. اگر روزی بخواهم این فصل زندگی‌ام را در قالب مزایا و معایب بگنجانم، مطمئنن انزوا یکی از معایب آن خواهد بود. گرچه روزهای بسیاری حتی وقت نیست درباره‌اش فکر کنم اما این موضوع نمی‌تواند دلیل بر انکارش باشد. تمام دوستانم یا به عبارتی قابلیت دوست با کیفیت یافتن را گذاشتم و آمدم. روزهای ابتدایی به قدری غمگین بودم و تسلطی بر خودم نداشتم که قادر نبودم بنشینم و عواطف و افکارم را ارزیابی و دسته‌بندی کنم. با قطع‌ کردن راه‌های ارتباطی‌ام به آن بعد مسافت از دوستانم دامن زده بودم و واقعا در آستانه فروپاشی بودم. بدبختانه آنکه حتی واقف نبودم عدم درکم از آنچه که دارم از سرمی‌گذرانم و انفعالم خودش دارد به تنهایی‌ام قوت می‌بخشد. شبیه به آدمی بودم که دچار دوقطبی‌ست و بدگمانی نتیجه شده از مرضی که دامنش را گرفته‌است خودش عاملی‌ست که به او اجازه نمی‌دهد درمان شود. چرخه باطل. خودم را سرگرم کرده بودم با به اصطلاح جاافتادن در زندگی جدید و مثلا تمرکز روی آنچه که به سمت جلوست. گذشته را دیگر ندارم، نمی‌توانم داشته باشم. با خودم این‌ها را تکرار می‌کردم. ابلهانه شنیده بودم که هر روزی که بتوانم بیشتر از گذشته بکَنم، بهتر می‌توانم وفق پیدا کنم و آسان‌تر می‌گذرد. البته که این فرمول در مراحلی درست است، اما آن مراحل، مراحل من نبودند. این فرمول برای من جواب نداده است و حالا که ده ماه گذشته با اطمینان بیشتری می‌توانم مکتوبش کنم که این نسخه برای من مناسب نیست. روش خلاصی و سبکی هیچ قانون خاص و واحدی ندارد. شبیه همان راه‌های رسیدن به خدا به تعداد آدم‌هایی‌ست که در این مسیر هستند. گو اینکه شدت و حدت غربت و تنهایی من هم مشابه خیلی مسافرین دیگر هم نبود/نیست. کمااینکه همان روزهایی که من مثل مرغ وحشی به خودم می‌پیچیدم، آرزو گفته بود که از شدت هیجان و خوشحالی روی صندلی هواپیما بند نبوده است تا به وین برسند. نه او اغراق کرد و نه من خودم را بیش از حد دریده بودم با غم. واقعا احساسش همین بود و حق هم داشت. واقعا احساسم همین بود و حق هم داشتم. ما دو آدم متفاوت بودیم فقط. ظرفیت‌های متفاوتی داشتیم. داشتم می‌گفتم من خودم را به طریقی چپاندم در چرخه باطل دوری از آنچه که "آنجا" ماند و تلاش مذبوحانه برای کاشتن بذر دوستی‌ای که "اینجا" در پیش است. این فرمان من بود که از بخت بلندم، تنها محدود به خودم بود. دوستانم از این پروسه بی‌خبر بودند و آن‌قدر خوشبخت بودم که حتی با این واقعیت مواجه شدم که آن ترک‌شدگی عظیم که غمش هیچ لحظه‌ای من را رها نمی‌کرد صرفا در ذهن خودم است و آن‌ها دارند کما فی سابق و حتی قوی‌تر ریسمان دوستی‌مان را می‌بافند. از نوشتنش هم باید شکرگزار باشم چه برسد به تجربه کردنش. در یک سمت آن ریسمان من داشتم رشته‌ها را دانه‌دانه و آهسته باز می‌کردم و دوستانم در سمت دیگر رشته‌های بیشتری می‌تنیدند و ریسمان رفته‌رفته جان ‌می‌گرفت حتی. در همین دوری که من توهم تمام شدن همه خاطرات خوب را داشتم از الی آلبوم موسیقی هدیه می‌گرفتم. حسین دختر تحصیل کرده را برایم می‌فرستاد و حمیده سریال‌ها را لیست‌ می‌کرد و فیلم کودک به غایت انرژی‌بخشی را نشانم می‌داد تا با هم بخندیم. نگار موسیقی خوب آپلود می‌کرد. فروغ سبدهای حصیری می‌فرستاد و ناهید اصرار داشت پیش‌نویسش را بخوانم. هاجر استیکرهای قشنگی که پیدا می‌کرد می‌فرستاد و زیرش می‌نوشت: سیوش کن. محبوب زیر هر نوایی که می‌فرستد نحوه مصرف می‌نویسد که مثلا مخصوص لحظه غروب چهارشنبه، یا روبری دریا گوشش کن. الهام عکس خانه‌شان را نشانم می‌داد و از نان‌هایش با هم لذت می‌بردیم. از مهتاب نام انیمیشن‌های جدید را می‌گیرم. نوا برایم عکس دلمه‌‌هایش را می‌فرستاد و محمدحسین پیاده‌رو روبروی فروشگاه را توصیف می‌کرد. صبحی با صدای پرنده‌های روستایی بیدار می‌شدم که الهام رفته بود و آنطور به نیت من دوربین را می‌چرخاند. عکس‌های فائزه را از مطب خواهرم می‌دیدم که کنار هم نشسته‌اند و فکر اینکه یاد من باشند قلبم را گرم کرده است. دریا فیلم عصر یکشنه را پیشنهاد می‌داد و مهشید من را در آن خبر خوب شگفت‌انگیز شریک می‌کرد. با منا حرص می‌خوردیم و سبک می‌شدیم. با ریحانه به عکس حیوان تبنل و واکنش‌هایش می‌خندیدیم و دلم قرص بود که در هر لحظه‌ای می‌توانم به مرضیه پیام بدهم و کمک بخواهم. از مونا راهنمایی گرفتم. ساعت‌های بسیاری در انتظار دوستانمان بودم هماهنگ شویم و صحبت کنیم که به دلایلی نمی‌شد اما قلبم گرم بود/هست که صرفا نشده است و این نشدن به معنای نبودن نیست. این اطمینان ارزشمندترین حاصل دوستی‌ست. آن چیزی است که رابطه باکیفیت به آدمی می‌دهد. اطمینان. از سمت خودم، اینجا، باید اعتراف کنم که همت کردم همچنان نهال دوستی بکارم. آن روزها، برخلاف آنکه نیکا منصرفم کرده بود گروه مدون ایرانی بسازم؛ تا بتوانیم با تکیه بر زبان مشترک در مواقع لزوم مورد حمایت عاطفی قرار بگیریم، من همچنان سعی کردم. به نظرم می‌رسید/می‌رسد آدم‌ها یا مناسب دوستی هستند یا نیستند و این شدن یا نشدن به دلیل ایرانی بودنشان نیست. همت کردم ثابت کنم اگر با فلانی نتوانستم ادامه بدهم ایرانی بودن دلیلش نیست و آن مجموعه خلقیات آن آدم است. من با این دیدگاه مقابله خواهم کرد. مقابله کردم. هرجا صدای آشنایی شنیدم لبخند زدم. البته که در این مورد خاص در ابعاد وسیع شکست خوردم. هر آنجایی که بیشتر دست و پا زدم و مصرانه‌تر تلاش کردم نتیجه خفت‌بارتری گرفتم. شکستش تو‌ی‌چشم‌تر بود حتی.  اما موفق شدم از همین وانفسا پونه را ببینم. پیام گرم ثنا را بگیرم. و آنقدر به رابطه‌مان جدی و عمیق فکر کنیم که پروژه مشترک داشته باشیم. گروهی که سعی داشتم بسازم - غمگینانه- مستقل از من - ولی خوشبختانه- دارد جلو می‌رود. به مهمانی‌ها و تولدهاشان دعوت نمی‌شوم اما پیام‌های تبریکشان را می‌شنوم و فکر می‌کنم خدا را شکر آدم‌هایی شد که به همدیگر برسند. همین خودش مغتنم است. گو اینکه من دیگر آنجا نخواهم بود. از این دویدن نفسگیر حالا پونه را دارم. رسول هست. باهم به تماشای دریاچه می‌نشینیم. فکر می‌کنیم چه کتابی ممکن است بهتر باشد و برای ثنا می‌نویسم به زودی مفصل صحبت می‌کنیم. نیکا هست. وحید را در یکشنه‌های سالن می‌بینیم. حقیقتا که اِذا خُلِیَت خُرِبَت*. از آن گروه ناامید شده‌ام؟ بله. از ادامه دادن این روند منصرف شده‌ام؟ ابدا. مصمم هستم هستم؟ قطعا. من البته آن روز به نیکا لبخند زدم و کنار قهوه‌ام از آن شیرینی‌های شکری خوردم، اما باید برگردیم و تأکید کنم درست است. گاهی سیم‌ها در هم گره می‌خورند و اجازه نمی‌دهند تو یک متر فراتر بروی. کافی‌ست قبول کنی لازم است پنجره‌های باز روی صفحه را ببندی، لپ‌تاپ را خاموش کنی، گره‌ها را باز کنی، دوشاخه‌های اضافی را خارج کنی و پریز را دوباره روشن کنی. حالا می‌توانی از نو شروع کنی و بتوانی فراتر بروی و دورتر بنشینی حتی. من کاملا مطمئنم اگر صد فارسی‌زبان از لبخند سلام تو روی برگردانند و زبان تو را که می‌شنوند سکوت کنند و خیلی سریع فاصله بگیرند همچنان لازم است به صد و یکمین نفر لبخند بزنی. چه بسا برداشتن قوطی کنسرو سبزی کوکوی فروشگاه بلخ من را به فریبا و نوای زیبای فارسی صبحت کردنش پشت صندوق برساند که بعدها به شایلین دوست هندی‌ام معرفی‌اش کنم تا برود ازش زرشک بخرد.

* اگر دنیا {از خوبی} خالی شود، از بین می‌رود. {پس حالا که خراب نشده است، یعنی خالی از خوبی نیست و امید زنده است}.